کد مطلب:317268 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:1550
حضرت عباس در دوران امام حسن
حضرت عباس (ع) همانند برادر ارجمندش امام حسین (ع) همواره در طول حیات پربارش مطیع محض ولایت و امامت زمانش بود. هرگاه امر ولایت و امامت اختصاص به مولای متقیان حضرت علی (ع) داشت، حضرت عباس (ع) همواره در ركاب پدر و امامش شمشیر می زد و زمانی كه پس از شهادت حضرت علی (ع) امر امامت و ولایت به برادر بزرگش امام حسن مجتبی (ع) انتقال یافت حضرت عباس (ع) فرمانبردار و مطیع
[ صفحه 80]
امام حسن (ع) بود و حتی در زمان امام حسن (ع) نیز حكم آجودانی و یا فرماندهی سپاه آن حضرت (ع) را عهده دار بوده است. [1] .
در زمان شهادت امام حسن (ع) تنها 24 سال از سن مبارك ابوالفضل العباس (ع) می گذشت. مؤلف كتاب «قمر بنی هاشم» می نویسد كه؛ در جریان تشییع پیكر مطهر امام حسن (ع)، وقتی كه حضرت عباس (ع) مشاهده كرد كه بنی امیه پیكر مطهر برادر و امامش را زیر باران تیر و پیكان گرفته اند تا از حمل پیكر مطهر، جهت تدفین در كنار قبر پیامبر (ص) جلوگیری كنند، این مسئله چنان بر حضرت ابوالفضل (ع) سنگین و گران بود كه جامه ی صبر درید و دست به قبضه ی شمشیر برد و عزم حمله به دشمن نمود، اما امام حسین (ع) بنابر وصیت برادرش امام حسن (ع) كه خاندان هاشمی را از خونریزی در تشییع پیكر مطهرش بازداشته بود، او را بازداشت و در این حالت بود كه حضرت ابوالفضل العباس (ع) در راستای اطاعت و فرمانبرداری از برادر و امام عصرش، آتش خشم به جان ریخت و صبر پیشه كرد و در انتظار فرصت و وعده ی الهی بود تا فرارسد و در شهادتگاه كربلا جان نفیس خود را فدای دین مبین سازد و به سعادت ابدی نائل گردد. [2] .
[ صفحه 81]
از جمله امور بسیار مهمی كه می توان در خصوص رابطه حضرت عباس (ع) با امام حسن (ع) به آن اشاره كرد، مشاركت حضرت عباس (ع) با امام حسین (ع) در تغسیل و تدفین امام حسن (ع) است، كه این كار خود از امور عظیم الشأنی كه امام حسین (ع) افراد عادی را در آن وارد نمی ساخت [3] .
[ صفحه 80]
امام حسن (ع) بود و حتی در زمان امام حسن (ع) نیز حكم آجودانی و یا فرماندهی سپاه آن حضرت (ع) را عهده دار بوده است. [1] .
در زمان شهادت امام حسن (ع) تنها 24 سال از سن مبارك ابوالفضل العباس (ع) می گذشت. مؤلف كتاب «قمر بنی هاشم» می نویسد كه؛ در جریان تشییع پیكر مطهر امام حسن (ع)، وقتی كه حضرت عباس (ع) مشاهده كرد كه بنی امیه پیكر مطهر برادر و امامش را زیر باران تیر و پیكان گرفته اند تا از حمل پیكر مطهر، جهت تدفین در كنار قبر پیامبر (ص) جلوگیری كنند، این مسئله چنان بر حضرت ابوالفضل (ع) سنگین و گران بود كه جامه ی صبر درید و دست به قبضه ی شمشیر برد و عزم حمله به دشمن نمود، اما امام حسین (ع) بنابر وصیت برادرش امام حسن (ع) كه خاندان هاشمی را از خونریزی در تشییع پیكر مطهرش بازداشته بود، او را بازداشت و در این حالت بود كه حضرت ابوالفضل العباس (ع) در راستای اطاعت و فرمانبرداری از برادر و امام عصرش، آتش خشم به جان ریخت و صبر پیشه كرد و در انتظار فرصت و وعده ی الهی بود تا فرارسد و در شهادتگاه كربلا جان نفیس خود را فدای دین مبین سازد و به سعادت ابدی نائل گردد. [2] .
[ صفحه 81]
از جمله امور بسیار مهمی كه می توان در خصوص رابطه حضرت عباس (ع) با امام حسن (ع) به آن اشاره كرد، مشاركت حضرت عباس (ع) با امام حسین (ع) در تغسیل و تدفین امام حسن (ع) است، كه این كار خود از امور عظیم الشأنی كه امام حسین (ع) افراد عادی را در آن وارد نمی ساخت [3] .
[1] حماسه ي پرچمدار كربلا، محمدحسين عطار، ص 42.
[2] قمر بني هاشم (ع) ص 84، به نقل از سردار كربلا، ص 280.
[3] ذخائر العقبي، ص 141، به نقل از سردار كربلا، ص 241.